AŞI KARŞITLARI ortaya çıkmadan önce bile bu, hayli saçma bir gösteriydi. Dört siyasi grup - Cadı Avına Karşı Emek, Sürgündeki Emek Ağı, Direniş ve Sosyalist Temyiz - İşçi Partisi'nden atılmalarına yol açacak oylamayı protesto etmek için bunaltıcı bir sıcağın altında neredeyse boş bir binanın önünde toplandı. Ama nafile. Partinin çevrimiçi olarak toplanan Ulusal Yürütme Komitesi (NEC), dördünün de Parti’den uzaklaştırılması yönünde oy kullandı.

İşçi Partisi, 2015'ten 2020'ye kadar partiye liderlik eden Jeremy Corbyn'in bıraktığı enkazı temizlemeye devam ediyor. Corbyn bir genel seçimi (2017'de) şaşırtıcı derecede küçük bir farkla ve bir diğerini (2019'da) muazzam bir farkla kaybetti. Liderliği altında, parti içerisinde anti-Semitizm gelişti. Ve geçen yıl anti-Semitizm'in "siyasi nedenlerle dramatik biçimde abartıldığını" iddia ettiği için Corbyn partiden uzaklaştırılmıştı.

Yasaklı bu dört grubun temyiz hakkı sınırlı. İlk üçü, anti-Semitizm nedeniyle partiden ihraç edilen veya uzaklaştırılan üyelere barınak sağlıyor. “Marx, Engels, Lenin ve Troçki'nin fikirlerini temsil eden” Sosyalist Temyiz'in kökenleri, uzun süredir yasaklı olan Troçkist Militan Eğilimine dayanıyor. Aslında tasfiye, radikal bir film yönetmeni olan Ken Loach dışında hiçbir önde gelen parti üyesini etkilemeyecek. Ancak bu tasfiye süreci, parti içerisinde bir toparlanma çalışmasıysa, geçen yıldan bu yana ne kadar çok şey başarıldığının bir göstergesi olarak kabul edilebilir.

İşçi Partisi'nin ılımlı lideri Keir Starmer, parti içerisindeki konumunu istikrarlı bir şekilde sağlamlaştırdı. Destekçileri, partinin yürütme komitesinde sağlam bir çoğunluğa sahip. Starmer’le parti daha merkezci bir siyasi konuma yerleşti. Ocak 2020'de parti üyelerine yönelik bir YouGov anketi, Jeremy Corbyn'in İşçi Partisi'nin seçimlerdeki en başarılı ismi (ve merkez sol siyasetin savunucusu) Tony Blair'den neredeyse iki kat daha popüler olduğunu gösterirken, bu yıl haziran ayında yapılan bir başka anket, Blair'in önde olduğunu ortaya koydu. Partinin en büyük mali destekçisi olan Unite the Union'ın ağustos ayında yapılacak başkanlık seçimini ılımlı bir ismin kazanması, Starmer'in parti içerisindeki konumunu daha da güçlendirecektir…

Başarılı bir muhalefet lideri için parti üzerinde hakimiyet gerekli bir koşuldur; ama ne yazık ki yeterli değil. İşçi Partisi, mayıstaki yerel seçimlerde kötü bir performans sergiledi. Ayrıca 1974'te seçim bölgesinin kurulmasından bu yana elinde tuttuğu Hartlepool'deki ara seçimleri de kaybetti. İşçi Partisi birkaç yüz oyla başka bir ara seçimi kazanmamış olsaydı, Starmer liderlik için parti içerisinde ciddi bir meydan okumayla karşı karşıya kalabilirdi.

İşçi Partisi’nde önde gelen isimler, endişeli bir şekilde Starmer’i, partinin 1980’lerdeki lideri olan ve iki genel seçimdeki başarısızlığı dolayısıyla aşırı sol çevreyle karşı karşıya gelen Neil Kinnock’le karşılaştırıyorlar. Ve Starmer’in partinin siyasi konumunu hızlı bir şekilde tanımlaması gerektiğini savunuyorlar. Bu isimlerden biri, "Seçmenler bizden nefret etmiyor" diyor. "Bizim neyi temsil ettiğimizi bilmiyorlar."

Starmer şimdiye kadar bu meseleyle uğraştı. Ancak bu konuda sadece temkinli kişiliğiyle değil, aynı zamanda 2020'de parti liderliği için yarışırken sol çevrelere kur yapmak için kullandığı ve kendisini Corbyn’ın manifestosuna eklemleyen vaatler tarafından da kısıtlanıyor. Geçen hafta Blackpool'da, kendisini daha önce hiç tanımayan bir grup seçmenle bir araya geldi. Yerli tüketim, çocuklar için daha fazla fon ve 25 yaş altı için iş garantisi gibi bazı yeni fikirleri dile getirdi. Buluşmadaki reaksiyon ılımlıydı.

Bir muhalefet partisinin iktidar yolunda mesafe alması her zaman zordur. Hele hükümetin manşetleri işgal ettiği ulusal bir acil durum zamanlarında daha da zordur. Şimdilik İşçi Partisi'nin anket puanları hükümetinkinin gerisinde. Ancak Starmer, partisini bir hükümet hatasının iktidara taşıyabileceği bir noktaya getirdiyse, hiç yoktan bu da iyi bir şeydir.